Μέσα από πενήντα διηγήματα, ο συγγραφέας Χάρης Γαντζούδης σαν να αποτυπώνει στιγμές ζωής, στιγμές που καθορίζουν τη ζωή και τη στάση προς εκείνη. Στιγμές φόβου, πανικού, απουσίας, απώλειας, αναζήτησης, μετάβασης, απόφασης, απελευθέρωσης… Λες και ο χρόνος κλικάρει, παγώνοντας στα στιγμιότυπα εκείνα που μας αλλάζουν.
«Όλα ανθίζουν με τον καιρό τους, ακόμα και οι λύπες έρχονται σαν λίπασμα για να προετοιμάσουν τις χαρές»
Σαν ρομαντικός ποιητής, χρησιμοποιεί πλήθος παρομοιώσεων για όσους παλεύουν με τους εαυτούς τους και με τους υπόλοιπους στους κόλπους του συντηρητισμού και του καθωσπρεπισμού. Κυνικός συνάμα γιατί αναφέρει μόνο τη μισή αλήθεια, αφού την άλλη μισή ίσως η κοινωνία μας δεν την αντέχει. Ο έντονος συναισθηματικός λυρισμός μιας ευαίσθητης ψυχής πολεμά με τον ωμό κυνισμό ενός ρεαλιστή. Στις ιστορίες του πρωταγωνιστεί ο άνθρωπος. Ο κάθε άνθρωπος που συναντάμε μέσα στην καθημερινότητά μας. Πηγαίες σκέψεις, αλλά αληθινές και οικείες. Σαν βιαστικές σκέψεις που τα ίχνη τους φιλοσοφούν την ύπαρξη, τις σχέσεις στα στενά πλαίσια της αποξένωσης, του φόβου της μοναξιάς και των αλλοιώσεων του χρόνου.

Ήρωες πάσχοντες από φόβο κι ενοχικά αδιέξοδα, μοναξιά, συμβιβασμό, ανεκπλήρωτο και ρουτίνα φθοράς κόντρα στην ελπίδα, τον έρωτα και τα κελεύσματα της ζωής σε μια μάχη επιβίωσης.

50 διαφορετικές αφηγήσεις-σφηνάκια λογοτεχνίας, όπου παρακολουθεί τις ζωές των ηρώων και την προσπάθεια τους να αφήσουν πίσω τους τις πληγές του σήμερα και να κάνουν το επόμενο βήμα που θα τους φέρει πιο κοντά σε αυτό που τόσο επιθυμούν, την λύτρωση. Έτσι όπως κάθε κάθε στιγμή έχει τη δική της μαγεία, κάθε πεζό διηγείται μια ιστορία.

Γλαφυρότατος, με τη βοήθεια εικόνων, σε βάζει μέσα στα όσα περιγράφει, αφήνοντάς σε να διαλέξεις τη δικιά σου αλήθεια. Με απλές λέξεις, με όλων των ειδών τα συναισθήματα.
οταν η ελευθερια φερνει φοβο ενω το “μαζι” γεμιζει με σιωπη…
Το «πρόσεχε» δεν πρέπει να υπάρχει, γιατί αφαιρεί τη ζωή. Όμως, μια μάνα παρακάτω δίνει πικρές συμβουλές στο έμβρυο μη γίνει θύμα σαν και αυτήν.
οταν η ελπιδα αργει…
Ανταγωνισμός φύλων, παγερή κοινωνία, απουσία αλήθειας σε μια συνομιλία με τη ζωή, τον πόνο, τη μοναξιά, τον φόβο του χωρισμού και της ελευθερίας, τον χρόνο και τη φθορά που επιφέρει.
«Μια πόρτα που άνοιξε για να μπει η ζωή και έκλεισε χρόνια μετά. Κι όταν άνθρωποι και συναισθήματα έφυγαν, αυτή έμεινε, θυμίζοντάς τους»
Αγώνες για ένωση ή για φυγή, μυστικά και συνήθειες που ξεκίνησαν από πάθη.

Υπάρχει άραγε πυξίδα που δείχνει τον δρόμο για την ευτυχία, όταν κανένα φως δεν μπαίνει και δε χωράει μέσα μας, ακόμα κι αν είμαστε εμπρός του;

Σε μια προσπάθεια αποκωδικοποίησης καταστάσεων και συμπεριφορών, οι μικρές αυτές ιστορίες συγκινούν, προβληματίζουν, δίνουν μια άλλη διάσταση στις μικρές και μεγάλες στιγμές της καθημερινότητάς μας. Ας αγαπάμε τα λάθη μας, ας τα σεβόμαστε, ας τα χρησιμοποιούμε ως πυξίδα στις μετέπειτα επιλογές μας.

Το βιβλίο αφήνει μια γλυκόπικρη αισιοδοξία. Κάθε στιγμή να βιώνεται σαν η τελευταία, γιατί το ύστερα, ίσως, δε φανεί. Γι’ αυτό, χαμογέλασε και ζήσε κάθε έρωτα, γιατί τέλος είναι η αρχή του καινούριου.